Mijn eerste trimester – een rollercoaster met diabetes

Ik wist eigenlijk héél snel dat ik zwanger was. Op drie weken had ik al een positieve test in handen, en mijn bloedsuikers begonnen het toen ook meteen te verklappen. Plots vreemde cijfers, sporten dat niet meer zo vlot ging (zwemmen voelde ineens alsof ik lood in mijn armen had), en vooral… vermoeidheid all over the place.

Koolhydraten werden mijn uitdaging

Rond week 4 veranderde mijn relatie met eten compleet. Van de ene dag op de andere werd ik extreem gevoelig voor koolhydraten. Elk hapje zorgde voor een piek. Ik moest soms wel 25 minuten wachten na mijn bolus voor ik eindelijk kon eten – hallo geduldstraining 😅.

Opsuikeren? Dat werd ook plots een mijnenveld. Waar ik vroeger gewoon een dextro nam, moest ik nu opletten dat ik niet meteen de lucht in knalde. Het gaf me stress, en soms zelfs angst om gewoon nog te eten.

Mijn redder: wandelen

Wat me toen hielp, was wandelen na het eten. Even naar buiten, frisse lucht, bewegen… en intussen mijn cijfers wat temperen. Het gaf me niet alleen een betere curve, maar ook een gevoel van rust in mijn hoofd.

Waar bleef die insulinegevoeligheid?

Overal lees je dat vrouwen in het eerste trimester gevoeliger worden voor insuline. Bij mij? Helemaal niet. Integendeel zelfs. Soms vroeg ik me af of ik iets verkeerd deed. Maar uiteindelijk leerde ik: elk lichaam reageert anders. Gelukkig was die “carb-drama”-fase tijdelijk en duurde ze maar zo’n anderhalve week.

Geen misselijkheid, wél… groenten-drama & vermoeidheid 😵‍💫

Van misselijkheid had ik amper last, daar ben ik dankbaar voor. Alleen groenten… ik kon ze niet zien of ruiken. Verschrikkelijk.

De vermoeidheid daarentegen was gigantisch. Dutjes overdag, niet efficiënt kunnen werken, constant uitgeput. En alsof dat nog niet genoeg was, had ik ook vaak last van lage bloeddruk. Dan voelde ik me draaierig en moest ik gewoon even gaan liggen.

Wat ik meeneem 🌸

Dat eerste trimester was voor mij een mix van chaos, frustratie en leren loslaten. Mijn lichaam nam de leiding, en ik had weinig keuze dan mee te gaan in dat ritme.

Wat ik vooral geleerd heb? Dat mild zijn voor jezelf geen luxe is, maar pure noodzaak. En dat flexibiliteit in je diabetesbehandeling onmisbaar wordt – want wat gisteren werkte, kan vandaag plots helemaal anders zijn. Uiteindelijk komt het neer op luisteren naar je lichaam, hoe lastig dat soms ook is.